Rzadko, bardzo rzadko pojawiają się na moim blogu typowo babskie posty. No ale w kontekście wesela nie mogłam pominąć wpisu o sukni ślubnej! Bez sukni nie ma Panny Młodej ;) Oczywiście pomijam i upraszczam tutaj wiele rzeczy, no ale dziewczyny – przyznajmy się do tego. Suknia jest ważna! I na pewno nie jedna z Was może mi przytaknąć. A jak to było ze mną? Już Wam opowiadam :)
Wymarzona suknia ślubna
Podobno tego samego dnia, w którym dostałam pierścionek, zaczęłam przeglądać Internet w poszukiwaniu sukni – ja tego nie pamiętam, ale M. twierdzi, że tak właśnie było. Właściwie nie miałam czegoś takiego jak wymarzona suknia ślubna. Nie istniał dla mnie taki model, który by był w mojej głowie od lat. Chociaż, pamiętam taką historyjkę z dzieciństwa – mieliśmy w domu album o dziełach, które znajdują się na Wawelu. Na jednym ze zdjęć była sukienka z nie pamiętam, którego wieku, która swoim wyglądem przypominała trochę halkę, trochę tunikę, a trochę (jakby się uparł) – właśnie suknię ślubną. Pamiętam, że to zdjęcie utkwiło mi na lata w pamięci i czasami nachodziła mnie taka myśl, że taką właśnie chciałabym mieć kreację na ślubie. Na szczęście po latach mi przeszło, bo pewnie wyglądałabym jak średniowieczna matrona.
Pierwsze pomysły
Wracając do mojego przeglądania Internetu – przejrzałam wiele, wiele stron i gdzieś tam z tyłu głowy wykiełkowała mi myśl, że chciałabym mieć krótką sukienkę ślubną. Bardzo mi się podobały przeróżne modele – były takie lekkie i zwiewne. Zrobiłam sobie nawet plik, do którego wrzucałam wszystkie zdjęcia z tymi sukienkami i miał mi służyć jako inspiracja w trakcie nadchodzących poszukiwań. Nie wszystkie modele były dostępne w krakowskich salonach, do których miałam zamiar się wybrać, ale wiedziałam już jakimi kryteriami będę się kierować.
Pierwsze miary
To była szybka piłka – pierwszą sukienkę zmierzyłam przypadkowo, gdy koleżanka odbierała swoją gotową już suknię. Wybrałam modele, które mi się podobały i wskoczyłam w nie. I tu … okazało się, że krótka sukienka niekoniecznie będzie dobrym pomysłem! Ale, ale nie poddawałam się – przecież na pewno będę w niej dobrze wyglądała! Pewnie model, który przymierzałam był po prostu felerny. Niech tam! Czas na drugie przymierzanie.
Druga i trzecia przymiarka
W trakcie drugiego tournee po salonach z sukniami okazało się, że … krótka sukienka to totalny niewypał. Co więcej – w mojej faworytce, najpiękniejszej na świecie (na zdjęciach) wyglądałam jak worek z ziemniakami. Naprawdę! Była koszmarna ;) A na pewno nie dla mnie. Wtedy właśnie przekonałam się jak wiele jest prawdy w tym, że zazwyczaj te „wymarzone” suknie ślubne nijak mają się do rzeczywistości. Powoli zatem zmieniałam zdanie i przymierzałam modele, które najlepiej pasowały do mojej sylwetki. Z przymiarki na przymiarkę faworytki się zmieniały, aż trafiłam na salon, w którym znalazłam to, w czym było mi najlepiej. Ale nie tak od razu zdecydowałam się na zakup! Trzeba było to przemyśleć.
Zakup sukni ślubnej
Nie chciałam ciągać już koleżanek na kolejne przymiarki i upewnianie się, że to na pewno jest słuszny wybór. Postanowiłam zaprosić rodziców! Szybki telefon, szybkie zaproszenie i po dwóch czy trzech dniach wychodziłam z salonu z dowodem zakupu Leonice – bo tak właśnie nazywał się mój model. Prosta sukienka, dopasowana do mojej figury, z koronką na górze, bez trenu, z odkrytymi plecami. Do tego wygodna, składa się do minimalistycznego rozmiaru i nie zajmuje dużo miejsca, gdy trzymam ją teraz na szafie ;) Czeka na pranie, prasowanie, sesję i sprzedaż. Nie będę jej trzymać dla potomnych – gdy tylko pogoda dopisze i zorganizujemy sesję w plenerze, sukienka idzie pod młotek.
Gdyby któraś z Was dziewczyny była zainteresowana, zapraszam do kontaktu :) A poniżej zdjęcia jak Leonice prezentowała się w całej okazałości.
