Mówi się „idzie luty, podkuj buty” i faktycznie coś w tym staropolskim przysłowiu jest. W tym miesiącu zdarzały się naprawdę chłodne dni, ale były też i takie, które mocno pozytywnie nastrajały na nadchodzącą wiosnę. Już nie mogę się jej doczekać! Jeszcze może się wiele zdarzyć – wiadomo, jak to z pogodą bywa, ale i tak mamy już bliżej niż dalej do pierwszych cieplejszych dni. A jaki był luty? Sprawdźcie moje Tu i teraz.
Lubicie robić zdjęcia? Lubicie je oglądać? U mnie z tym robieniem jest trochę na bakier, ale bardzo chętnie oglądam. Największą kopalnią jest chyba teraz Instagram – można nie tylko obserwować kogoś, ale i wybierać sobie dowolne hashtagi z tym co nas interesuje. Przygotowując się do wesela, wielokrotnie wpisywałam przeróżne frazy i szukałam inspiracji. Ale dziś nie o weselu, a właśnie o fotografowaniu – Martyna jest fotografem ślubnym, a z wykształcenia psychologiem. Z zamiłowania i zawodu zaś – właśnie fotografem. Do tego blogerką, psiarą, miłośniczką koni i fanką wszystkiego, co wynika z kreatywności. Dziewczyna z południa, od roku na stałe w Warszawie. Prawdziwie zafascynowana życiem, więc chyba dobrze trafiła ;)
Do tej pory raczej szerokim łukiem omijałam wszelkiego rodzaju zbiórki czy akcje, ponieważ zazwyczaj były organizowane przez kogoś, kogo nie znałam, o kim nigdy nie słyszałam. Jakoś trudno było mi się przekonać. Tym razem było inaczej. Blog Dagmary obserwuję już od dosyć dawna, więc gdy tylko pojawił się u niej wpis na temat Akcji Klasyka dla Smyka, organizowanej razem z Radkiem, długo się nie zastanawiałam. Poza tym, jak to, ja – miłośniczka książek, nie obdarowałabym nimi dzieci z domu dziecka? Nie mogło tak być! Cel jest bardzo szczytny – szerzenie czytelnictwa wśród dzieci z domów dziecka.
Rekrutacja, rekrutacja i po rekrutacji. Ostatnie tygodniowe obfitowały w nowe doświadczenia – nowi ludzie, nowe twarze, nowe informacje, nowa wiedza, nowe umiejętności. Ogólnie mówiąc, wiele się nauczyliśmy i doświadczyliśmy. Właśnie o tym chciałabym Wam dziś opowiedzieć – zebrałam sobie kilka refleksji na temat procesu rekrutacji, na temat tego, co mnie zaskoczyło, co było dla mnie nowe. Być może kiedyś, jeśli będziecie w podobnej sytuacji, Wasze przemyślenia będą podobne.
Ręka w górę kto był na Chorwacji! Mnie tam jeszcze nie zagnało, ale za to dowiedziałam się co nieco od Magdaleny na temat tego, dlaczego właśnie ten kraj ją fascynuje. Magdalena to Polka zauroczona Chorwacją i tutaj mieszkająca. Zawsze powtarza, że wbrew wszystkiemu i dzięki wszystkiemu. Jest także magistrem języka chorwackiego, uwielbia pisać, śpiewać, podróżować, robić zdjęcia i wyrażać się w sposób kreatywny. Lubi też poznawać nowych ludzi oraz zgłębiać biografie inspirujących osób. Do dzieła zatem – dowiedzmy się co takiego wyjątkowego jest w tym kraju!
Dzisiaj postanowiłam podzielić się z Wami moimi odczuciami na temat nauki. Trochę mi jej brakuje, wiecie? Nie sądziłam, że kiedykolwiek to powiem, ale tak jest. W szkole i na studiach towarzyszyła mi praktycznie codziennie. Po skończeniu studiów skończyła się też nauka. No może nie aż tak do końca, bo czytanie to również nauka, ale jednak znacznie mniej było nauki samej w sobie. Nie byłabym sobą, gdybym nie chciała tej sytuacji zmienić. Wśród moich celów na ten rok znalazły się nauka pływania i nauka czytania i pisania cyrylicą.
Po ostatnich rozmowach o pracę i pytaniach zadawanych naszym kandydatkom postanowiłam raz na zawsze rozprawić się z tym, kim ja jestem. Mam tutaj na myśli typ osobowości – no bo niby znam i kojarzę te wszystkie typy, ale musiałam je sobie uporządkować. Oparłam się na klasyfikacji, którą przedstawiła Florence Littauer, dzieląc charaktery na cztery typy: melancholika, sangwinika, choleryka i flegmatyka. Pokusiłam się nawet o wykonanie testu znalezionego w internecie. I co? Nie do końca zgadzam się z jego wynikiem, ale faktycznie część faktów się pokrywa.
Dobrze, że zostawiłam sobie kilka fajnych miejsc do pokazania na blogu. Przynajmniej teraz, gdy za oknem zima opanowuje nasze miasta i wioski, mogę Wam dać choć odrobinę promyków słońca i tej pozytywnej, letniej energii. Na Pustynię Błędowską trafiliśmy z polecenia naszej Ani, która fotografowała na weselu. Myśleliśmy o sesji w tych okolicznościach przyrody, do czego koniec końców jeszcze nie doszło, ale kto wie – nic straconego! W każdym razie, któregoś słonecznego dnia pojechaliśmy na rekonesans.